ورزشگاه لوژنیکی
این ورزشگاه یکی از بزرگترین ورزشگاههای مسکو به حساب میآید که در ساحل رود مسکو واقع در لوژنیکی بنا شده است. تا سال 1950 این ناحیه جنگلی و دارای خانههای چوبی بود. اما در سال 1955 کارهای ساختمانی در آنجا آغاز شد و بعد از گذشت یک سال یک مجتمع ورزشی بزرگ در آنجا برپا گردید. مساحت این مجتمع بالغ بر 187 هکتار است و شامل بیش از 130 عمارت برای ورزشهای زمستانی و تابستانی است. این مجتمع دارای یک استادیوم بزرگ که بیش از 103000 نفر را در خود جای میدهد و استادیوم کوچکتر (9500 نفری) و کاخهای ورزشی (14000 نفری) است که ازمیدانهای قابل تغییر ورزشی برخوردارند. این میدانها را میتوان در صورت لزوم به میدان بازی هوکی و یا رقص روی یخ (پاتیناژ) تغییر داد. این مجتمع بطورکلی دارای 24 سالن ورزشی، 10 زمین فوتبال و استخرهای سرپوشیده و استخرهای مخصوص شیرجه است. ورزشگاه لوژنیکی یکی از اصلیترین ورزشگاهها در بازیهای المپیک سال 1980 بود. از محوطه ورزشگاه، پل لوژنیکی را میتوان مشاهده کرد که روی رودخانه مسکو کشیده شده است و دارای ایستگاه مترو است. سالن این ایستگاه دارای دیوارهای شیشهای است و قبل از آغاز تعمیر آن مسافران میتوانستند از این ایستگاه مترو رود مسکو و ورزشگاه لوژنیکی و خیابان کومسومول را ببینند.
خیابان آربات و خیابان کالینین(کالینینسکی پراسپکت)
خیابان آربات و کالینینسکی پراسپکت از دیگر جاهای دیدنی شهر مسکو هستند. آربات که در قرن 19 در واقع آخرین نقطه مسکو به حساب میآمده است اینک در مرکز مسکو واقع است و توریستها میتوانند انواع و اقسام کارهای دستی روسی را در آنجا پیدا کنند.
ابتدای خیابان کالینین درست در مقابل برج ترویتسکایا کرملین است و از اینجا این خیابان به طرف غرب کشیده شده، از روی رود مسکو میگذرد و به خیابان کوتوزوف میپیوندد. بخشی از این خیابان یکی از قدیمیترین خیابانهای مسکو به حساب میآید. از اینجا در قرون 13 و 14 جاده به نووگورود و بعداً به اسمولنسک کشیده شد. اولین خانه در سمت راست این خیابان خانه گورکی است که در سال 1905 او در آنجا زندگی میکرد. در سمت چپ این خیابان 4 مجتمع ساختمانی 26 طبقه قرار دارد که معمولاً در روزهای جشن چراغهای این مجتمعها را بشکلی روشن میکنند که میتوان نام آن جشن را روی ساختمانها خواند.
خیابان آربات: در سمت چپ کالینینسکی پراسپکت، میدان آربات واقع است که در آنجا دو ایستگاه مترو آرباتسکایا قرار دارد. یکی از این ایستگاهها بلندترین ایستگاه مترو مسکو است و فاصله بین دو پلهبرقی آن که در دو طرف سالن مترو واقع است 200 متر است. خیابان آربات یکی از قدیمیترین خیابانهای مسکو است. کلمه آرباد ریشه شرقی دارد و به معنی حومه است. به علت آتشسوزیهای متعدد، چهره این خیابان چندین بار تغییر شکل داده است. در نیمه دوم قرن 18 زمانی که خیابانهای همجوار به یک محله اشرافی مبدل شدند، خیابان آربات تنها بازار محلی بود. تعداد زیادی از نویسندگان، هنرپیشگان و نقاشان مشهور در خیابان آربات زندگی کردند و خانههای آنها تا زمان حاضر به شکل موزه حفظ شده است. در سال 1831 آلکساندر پوشکین،شاعر کبیر روس بعد از ازدواجش چند ماهی را در آپارتمان شماره 53 که تنها خانه او در مسکو و در خیابان آربات واقع بود گذراند. امروز این خانه به همان شکل اولیه بصورت موزه برای علاقمندان حفظ شده است.خیابانهای فرعی آربات بازگوکننده تاریخ فرهنگ روسیه است.
کوه پاکلونایا (پاکلونایا گورا)
خیابان کوتوزوفسکی به کوه پاکلونایا ختم میشود. در زمان قدیم مسافرانی که از غرب وارد مسکو میشدند از این محل با منظره بسیار زیبای شهر روبرو میشدند. روز 14 سپتامبر سال 1812 ناپلئون در این محل مستقر شد و منتظر شد تا اهالی شهر تسلیم شوند. اما در خانه چوبی ایزبای کوتوزوف فلدمارشال کوتوزوف جلسهای تشکیل داد و تحت رهبری او تصمیم گرفته شد به ناپلئون اعلان جنگ کنند. درهمان جا بود که سرنوشت مسکو را تعیین کردند. در حال حاضر در این محل پارک زیبایی وجود دارد که وسایل جنگی در آنجا به نمایش گذاشته شده و موزه اسلحه نیز در این پارک واقع است. طاق پیروزی که شباهت زیادی به طاق پیروزی فرانسه (سرباز گمنام) دارد یکی دیگر از بناهای یادبود است که به جنگ سال 1812 مربوط میشود. اولین طاق پیروزی در سال 1817 ساخته شد و چوبی بود. طاق سنگی زیبا در سالهای 1834 - 1827 ساخته شد که البته در انتهای خیابان گورکی سابق (تورسکایا کنونی) واقع بود. در سال 1968 این طاق را به میدانی در انتهای خیابان کوتوزوف منتقل کردند. . در سال 1975 این میدان به میدان پیروزی تغییر نام داد.در طی سالهای 1945 – 1941 خط دفاع جبه ه از اینجا میگذشت.
وسایل نقلیه:
زمانی مسکو فقط شامل کرملین و ناحیه اطراف آن بود. به علت مساحت بسیار کم مسکو ، گردش در آن فقط حدود 10 دقیقه طول میکشید. در آن زمان اصلاً نیازی به وسایل نقلیه نبود. اما بعدها به علت گسترش وسعت مسکو وسایل نقلیه ضروری شدند. در قرن 16 اولین درشکهها در مسکو ظاهر شدند. خارجیانی که در آن زمان به مسکو سفر میکردند بعد از بازگشت به کشور خود داستانهای خندهداری تعریف میکردند: درشکهچیهای مسکو انگار دیوانه باشند با سرعت فراوان اسبها را به حرکت وا میداشتند و از یک سر شهر تا انتهای شهر فریاد میزدند: گیس،گیس! لازم به ذکر است که این دو کلمه مخفف بریگیس! است یعنی بروید کنار!
اتوبوس، تریلیبوس (اتوبوس برقی)، تراموای (قطار برقی) و تاکسی، تمام اینها انواع مختلف وسایل نقلیه به حساب میآیند. البته همه آنها قابل استفاده و ضروری هستند، اما متأسفانه با حرکت در خیابانهای مسکو، بویژه هنگام ترافیک سنگین مجبور میشوند حداقل سرعت را بکار گیرند و چراغهای قرمز نصب شده در خیابانها اینگونه وسایل نقلیه را بعد از طی مسافت کوتاهی مجبور به توقف میکنند. واگنهای تراموای و تریلیبوسها نباید زیاد دراز و یا عریض باشند، زیرا عبور آنها در خیابانهای باریک مسکو مشکل خواهد شد. به این دلیل برای نقل و انتقال سریع مسافران مسکویی باید ایدهای بکار گرفته میشد که فاقد مشکلات وسایل نقلیه دیگر باشد و در خیابان حرکت نکند. یک نوع از این وسیله نقلیه مدتها بود مورد استفاده قرار میگرفت و آن راهآهن است که اولین بار در سال 1851 از سنتپترزبورگ به مسکو کشیده شد. برای سریعتر کردن حرکت میبایست ایده دیگری یافت شود. 140 سال پیش اولین بار ایده کشیدن خطوط راهآهن در زیر زمین به فکر یک شهروند لندنی رسید. این نوع راهآهن را با نام لاتین متروپولیتن نامیدند که به معنی پایتختی است. یعنی یک وسیله نقلیه بسیار گرانقیمت و پیچیده و دشوار.
اهالی مسکو در سالهای 1930 ساختن مترو را آغاز کردند. از سال 1932 تا 1935 اولین خط مترو مسکو از ساکولنیکی تا ایستگاه پارک کولتوری ( بطول 2،11 کیلومتر – تعداد مسافران جابجا شده طی شبانهروز 177 هزار نفر) ساخته شد که شاخه کوتاهی به میدان اسمولنسکی از آن منشعب میشد. یکی از تفاوتهای فاحش متروهای روسیه و بویژه مسکو با متروهای موجود در دیگر کشورها، زیبایی و ظرافت و هنرمندی است که در ساخت و طراحی آنها بکار رفته است. هر یک از سالنهای متروی مسکو به سالنهای درباری و کاخهای سلطنتی شبیه است. معماری آنها منحصربفرد است و هر کدام از ایستگاههای مترو بویژه در مرکز شهر یک موزه خود ویژه است. لازم به ذکر است که در سالهای جنگ این ایستگاهها به عنوان پناهگاه ضدبمب هم مورد استفاده قرار میگرفتند. بعد از پایان جنگ سرعت ساخت دیگر ایستگاههای مترو بیشتر شد. متروهای پراگ، بوداپست و حتی کلکته به سبک متروهای مسکو ساخته شدهاند.
یکی از زیباترین ایستگاههای مترو مسکو ایستگاه میدان انقلاب است که در مرکز مسکو واقع است (و به ایستگاه تئاترالنایا راه دارد) سال افتتاح آن 13 ماه مارس 1938 است. در ساخت این ایستگاه سنگهای مرمر قرمز، سیاه و طلایی روشن بکار رفته است. در داخل ستونهای آن 76 مجسمه بسیار زیبا کار مجسمهساز مانیزر کار گذاشته شده است که ساعتها بیننده را مجذوب میکند. از دیگر ایستگاهها میتوان از ایستگاه کییفسکایا نام برد که یک گالری نقاشی زیرزمینی بسیار جالب است. ایستگاه نووکوزنیتسکایا که در مرکز واقع است به سبک جالب تزیین شده است و نقاشیهایی بر طاق آن نقش بستهاند نظر هر بینندهای را به خود جلب میکند.
